مدتی است جانم، نماز آیات می خواند.
از مهابت زلزله ی بزرگ دلم.
زلزله ای به بزرگای رشته های اعتقادم.
زلزله ای که مرکزش ایمانم
و پس لرزه هایش را احساسم
تخمین زده ام.
زلزله ی زمینی، خاک آلود
و در دل، رمز آلود است
چه رمزها که مرموز گشت وُ
چه راز ها که سر بر مُهر بماند.
چه بزرگان که مدفون گشتند وُ
چه طبیبان که نامعلوم گشت بیمارانشان.
چه زیان ها وُ چه ضررها
رسید
بر دیرینه سازه هایی دیر پای
و دفینه هایی از عهد عتیق.
چشم انتظار کمک هایی است
از آنان که هلال مهر و ماه شان نماد سرخِ رگ های زندگان است.
تا دهشت رفتنِ تمامی جنبندگان را تسلی بخشند
یا
یافتن معجزه سانِ حیات را تجلی دهند.
کمی بالاتر از دل
ماهواره هایی از کهکشان نور
تصویر خانه تکانی دلم را ارسال می کنند،
گویی این تکان
خانه را حتا
ویران نموده است.
چشم امّیدم
بر آیندگانی است که در این خراب آباد
منزلی سازند
تارهایش از مهر
پودهایش از نور
تا دگر
آوارِ خرابه هاشان
گردی از بی مهری و تاریکی
نداشته باشد و این بار
متعهد گردند
تا به کلّی
قوانین بشر، آدمی
انسان را
بر چشم نهند
خانه هاشان از مهر مستحکم
و چارچوب بازارهاشان از عشق
و مناره هایی از جنس آسمان
بنا نمایند
باغ هایی از جنس بهشت
و جوی هایی از معرفت جاری.
تا دگر زلزله ای یارای گزند
بر مأمن دل نیابد هرگز
یا که آن بار اگر واقع شد
سنگی باشد
که بر آن نام دل است.
سنگ قبری
با نام و نشانی از من.
شاید هم
آن بار
قیامت باشد،
نمی دانم.
•
•
•
•
•
اطمینان دارم و بر این امیدم
کمتر از ذره نه ای
پست مشو
مهر بورز
تا دل رقاصه ی من
به خلوتگه خورشید رسی
رقص کنان.
نفس نفس زنان رسید
خواب آشفته، دیده ای؟
هیچ نگفت
صدا در چشم ترش شکست.
تازه فهمیدم
خواب ندیده
رویا نیست
حقیقتی است که در آینده ای نزدیک واقع می شود.
اشکش را پاک نکردم
شاید تا دوباره به خواب رود
اما دیگر بیدار شده بود
از همیشه بیدارتر
مانند طلوع خورشید پس از شب یلدا
آری
واقعیت داشت
دیگر نبودم
تا اشکی ریخته شود
به عبور ثانیه ها
بارها
آگاهی را به نفَس داده ام
تا شاید
ادراک نبود توان را در حس مشترک با خود
بیابم
لیک
جز
قبولِ این حس
که ناتوانم
احساسی ندارم . . .
سال ها طلب نمودیم
تا مارا همنشینی نیکو قسمت نماید
سال ها گذشت
فهمیدیم
آنچه خواستیم
با لطافتش چنان غیر آمد
که از سر غیرت ما را همنشین غیر قرار داد
حال می فهمم
چه
جاهلانه دعایی کرده ام
وقتی تو را
هر آن
همراه دارم
طلب از همنشین نمایم
از کرده و دیده ام
بارها توبه
ای نزدیک تر از هستی
سیاه تر از سیاهی
روزگار انسانی است
که دل به دریا نزد
و با خود گفت: دچار یعنی عشق
مشکل یعنی روح
و زشتی یعنی زیبایی
و بتی ساخت به بزرگای پاکی
و چشم بست بر هر چه آن را مهر می نامید
و خدا . . .
نمی دانم
آیا هست؟
به آن شکلی که می خواهمش
و به آن حالی که دوست دارمش
این را بارها با خود زمزمه می کنم
وقت خواب
در هنگام شاواسان
و همین حالا، پیش روی تو